گاه گاه های دلکم

هوالحق المبین

گاه گاه هایی از راه می رسند که دلکم نای گریه ندارد

اما آنقدر مشوش است که بی امان دست و پایم را می لرزاند

چه کنم...

خداوندگارم را صدا می زنم : " ای کاش این دور دست ها زودتر نزدیک شوند... می ترسم از روزی که این نزدیکی شوند و من سویی در چشمانم نداشنه باشم تا از دیدنشان آرام گیرم...!! خدای من کمی نزدیکتر بیا محتاج دست نوازشت هستم تنهایم مگذار."

بار رخدادها سنگین است و مرا سنگ می کند

ای وای باز ترس : " می ترسم سنگ دلم در آتشی که به راه افتاده بترکد ."

به کسانم بگویم دور شوند مبادا ترکش سنگ دلم آسیبی شود بر آنها

ای وای باز فکر نکرده اندیشیدم : " آخر کسانم مرا در آتشی که در آن سنگ دلم می سوزد  تنها نمی گذارند  "

نمی دانم

چه شده است

این ول وله که شهر را تکان می دهد سایه ی من است ؟